Dina: “Ik heb altijd al in gesloten onderwijs willen werken. Toen de vraag kwam wie er in mijn mbo-team aan de slag wilde bij De Burcht dacht ik: dat wordt een strijd, want dat wil toch iedereen? Maar ik was de enige die interesse had. Ik vind deze doelgroep gewoon geweldig om mee te werken.”

De leerlingen van De Burcht verschillen trouwens niet zo van haar leerlingen bij ROC TOP, merkt Dina. Ook die hadden vrijwel allemaal veel ‘heftige bagage’ en hadden veel extra ondersteuning nodig. “Wat wel anders is: hier moeten de deuren op slot en kan er geen raam open. Daar moest ik écht aan wennen.”

Speciale voorliefde voor 'gesloten'

Waar komt die voorliefde voor ‘gesloten onderwijs’ vandaan? “Deze jongeren zijn door hun geschiedenis gaan geloven dat ze helemaal niets kunnen. Ik vind het superleuk om ze zo te begeleiden dat ze er stap voor stap van overtuigd raken dat ze wél iets kunnen bereiken. De onvoorwaardelijke liefde die je van deze jongens terugkrijgt is fantastisch.”

Neem die ene leerling voor wie Dina een examen aanvroeg op een hoger niveau, omdat ze ervan overtuigd was dat hij dat kon halen. “Hij was er boos om”, vertelt Dina, “maar we spraken af dat als hij het niet zou halen ik een herkansing zou aanvragen op een lager niveau.” Niet nodig: hij slaagde glansrijk. En dat gaf een enorme boost aan zijn zelfvertrouwen.

“Deze jongen doet nu mbo niveau 2”, vertelt Dina trots. Ze vroeg hem om advies toen ze gevraagd werd om definitief over te stappen naar De Burcht. Al trok gesloten onderwijs dus altijd al, toch had ze bij ROC TOP natuurlijk óók fijne leerlingen. “Ik vroeg daarom om drie redenen waarom ik moest blijven. Bij de eerste reden was ik al om. Hij vertelde mij dat hij door mij weer hoop en vertrouwen in zichzelf had gekregen.”

Motto op de muur

In het lokaal van Dina vind je een lange, gekleurde wand waarop een quote staat: ‘De grootste bergen zijn gemaakt van kleine stenen’. “Dat is mijn motto”, vertelt Dina. Door haar leerlingen duidelijk te maken dat je ook met kleine stappen vooruit ver kunt komen, weet ze ze te motiveren.

“Ik vertel de jongens dat het belangrijk is om een diploma te halen. Maar ook dat zo’n diploma niet vertelt wie je nog meer bent. Hoe je gegroeid bent als persoon, dat je elke dag op tijd opstond en naar de les kwam, dat je zo hebt doorgezet. Dat staat allemaal niet op dat papiertje, maar het zijn wél succeservaringen.”

Kansrijk onderwijs bieden

Dina zette mbo-trajecten op bij De Burcht en probeert met haar collega’s zoveel mogelijk ‘normaal’ onderwijs te geven. “Oké: onze leerlingen kunnen niet extern op stage, maar binnen bieden we heel veel mogelijkheden om toch examen te kunnen doen. Met een diploma hebben zij meer kansen na hun verblijf in Teylingereind.”

In De Burcht zijn stages mogelijk in onder meer het groen, de keuken, het onderhoud of de sportvoorziening. “Voor de mbo-opleiding Dienstverlening, sport & recreatie gaan leerlingen elkaar praktijklessen geven en geven elkaar feedback. Voor de kerstvakantie organiseren we ook een sportdag”, illustreert Dina.

Successen vieren

En als dingen dan lukken, dan wordt dat groots gevierd. Dat geldt zeker voor de diploma-uitreikingen, maar ook tussendoor zoekt Dina naar kansen om iets leuks te ondernemen.
“Is er hard gewerkt, dan organiseer ik chillmomenten. Voor de herfstvakantie gaan we bijvoorbeeld samen lunchen hier in het restaurant, waar de horecaklas les krijgt”, vertelt Dina enthousiast. “Laatst hoorde ik een leerling zeggen dat het hier net een ‘gewone school’ is en dat vond ik een groot compliment.”

Zeker in gesloten onderwijs moet je out of the box kunnen denken omdat er veel voorschriften en regels zijn, merkt Dina. “Je leert natuurlijk het beste in vrijheid. Dat proberen we binnen de geslotenheid zoveel mogelijk te bieden.”
Dus kijkt Dina soms een film met haar leerlingen, bezoekt ze ze ‘op de groep’ en eet daar ’s avonds regelmatig een hapje met ze mee. “Dan kom ik rond een uur of negen best moe thuis ja. Maar echt: de volgende dag ga ik weer met plezier naar school. Ik krijg zoveel energie van de jongens. “Ik zou voor geen goud ander werk willen doen.”

Van de top tien naar de finale

En toen was daar die nominatie. “Ik kreeg een telefoontje van de huidige Leraar van het Jaar. Die vertelde dat ik de top tien had gehaald. Er werd ook een taart bezorgd voor ons team.” Mooi nieuws, maar ook het signaal om aan de slag te gaan. Naast een motivatiebrief en CV moest er namelijk ook een promotiefilmpje komen.

“Gelukkig kreeg ik steun en hulp van collega’s, want het is best ongemakkelijk om over jezelf te vertellen waarom jij moet winnen”, vindt Dina. Dat lukte één van de leerlingen trouwens prima: hij vertelt in het ingestuurde filmpje prachtig hoe Dina altijd voor hem klaar staat en hoe zij leerlingen motiveert om door te zetten op school.

Die boodschap kwam blijkbaar aan, want Dina bereikte de top 3. Dus ging ze op de Dag van de Leraar op 5 oktober richting finale om haar verhaal te doen voor de vakjury. “Normaal nemen finalisten hun leerlingen mee, maar dat kon in mijn geval helaas niet. Maar mijn ouders, vrienden en de collega’s uit mijn team waren er.”

Graag vertellen over gespecialiseerd onderwijs

Eenmaal in de finale wilde Dina ook graag winnen. Niet zozeer voor haarzelf, maar omdat ze als Leraar van het Jaar een jaar lang zou kunnen vertellen over hoe mooi werken in (voortgezet) speciaal onderwijs is.

“Deze leerlingen hebben iemand nodig die vertelt dat zij zoveel méér zijn dan wat in hun dossier staat. Zij hebben talenten! Ook zij zijn onderdeel van onze maatschappij en kunnen daarin meedoen.”
Die betrokkenheid is voelbaar voor haar leerlingen. Die gaven haar namelijk een belangrijke boodschap mee voor de finale op 5 oktober. “Ze vertelde me dat ik, of ik nu zou winnen of niet, sowieso hun leraar van het jaar zou zijn. Geweldig hè?”